top of page
Begeleiding voor hond en mens
Blog
Blog: Tekst
Omgaan met mijn hond:
Hoe doe ik dat?
Blog: Afbeelding
Wie herkent het niet: je neemt een hond in huis en plots krijg je allerlei (goedbedoelde) adviezen, tips en meningen over hoe je in bepaalde situaties met je hond dient om te gaan.
Lange tijd heb ook ik mij afgevraagd op welke manier ik in interactie moest gaan met mijn hond.
Dat ik niet wou meegaan in de achterhaalde 'dominantie-visie' was al lang duidelijk, maar hoe moest het dan wel? En vooral: wat ben ik dan voor mijn hond? Een vriend, een leider, een verzorger of iets daartussen?
En wat in moeilijke situaties? Moest ik hem dan corrigeren of hem net proberen te begrijpen? En hoe in godsnaam doe je dat..?
Bij sommige honden, maar vaker bij bepaalde rassen, krijg je het advies om tijdens de opvoeding een harde hand te hanteren en zo jezelf meteen boven je hond te positioneren.
Kortom komt het er dan eigenlijk op neer dat je de hond als een machine moet beginnen zien. Een machine die geen dingen uit eigen initiatief mag doen, die geen eigen wil mag hebben en die zijn gevoelens niet mag tonen. Want anders zou hij jou als baas in vraag stellen.
Er worden daarbij vaak verschillende technieken gehanteerd (denk maar aan de klassiekers: je hond op de rug leggen, fysieke correcties toedienen, jij als baas moet eerst eten, door de deur, ...). Allemaal met als doel dat je hond jou als 'meerdere' gaat zien.
Dit kan ook effect hebben, zo zal je hond mogelijks niet tegen jou durven ingaan om zo conflicten te vermijden.
Echter, een ontzettend belangrijke kantlijn daarbij is dat deze manier heel nefast is voor de band, het vertrouwen en het plezier tussen jullie twee.
Ook wij kregen in het verleden van een hondenbegeleider de stelling mee dat we een zeer dominante puppy hadden. Hij kwam zo overtuigend over dat hij ons zelfs bijna bang gemaakt had voor onze eigen hond.
Echter wanneer ik nu kijk naar mijn hond zijn gedrag (niet vanuit een dominantie-visie, maar wel vanuit een open visie die gevoed wordt door mijn eigen gevoel!), zie ik op geen enkele manier een intentie om ons te 'domineren'. Meer nog: vrijwel alle conflicten die we ooit met hem hebben gehad, werden eigenlijk uitgelokt door onszelf doordat we zijn standpunt niet begrepen.
Ik heb geleerd dat wanneer je al die (goedbedoelde) adviezen, tips en theorieën van de buitenwereld even van je af kan zetten, je pas je eigen gevoel kan laten spreken. En dat gevoel is heel belangrijk om op een begripvolle en vriendelijke manier te kunnen omgaan met je hond.
Ik nodig jullie dan ook uit om zelf eens te reflecteren over jullie interactie met je viervoeter, welk gevoel roept dit op?
Blog: Tekst
De eerste dagen met een pup
Blog: Afbeelding
Een nieuwe puppy in huis; ongetwijfeld een moment waar er (samen met het gezin) een lange tijd naar uitgekeken wordt!
Diezelfde gebeurtenis brengt vaak ook al heel wat verwachtingen met zich mee; zo kunnen we reeds een beeld gevormd hebben over hoe onze puppy in het gezin zal functioneren of hoe we de opvoeding en socialisatie zullen aanpakken. Vaak willen we hier dan ook snel mee starten, want socialisatie moet toch zo vroeg mogelijk gebeuren?
Hier wil ik graag stoppen. Laten we samen even de tijd nemen om ons in te leven in de belevingswereld van een kleine pup, specifiek dan over het vertrek naar zijn nieuwe thuis.
We zullen beginnen bij het begin; een puppy komt natuurlijk van een particulier of fokker waar hij tot die tijd geleefd heeft. Wanneer de puppy naar zijn nieuw huis vertrekt, moet hij vanzelfsprekend deze gekende omgeving ook achter zich laten.
Het is helemaal geen evidente gebeurtenis om op zo'n vroege leeftijd gescheiden te worden van de moeder, nestgenoten en de vertrouwde personen en omgeving. Alle houvast valt plots weg.. om vervolgens in een compleet nieuwe omgeving terecht te komen. In deze nieuwe omgeving zijn dan ook nog eens één of meerdere -vaak nog onbekende- personen aanwezig.
Héél erg veel verandering op een korte tijd; wat ongetwijfeld stress, onrust en verdriet met zich meebrengt.
Wanneer we ons dus even inleven in deze grote levensgebeurtenis, blijkt al snel dat het voor de puppy niet allemaal zo 'rooskleurig' is. We kunnen dan ook eens even verder reflecteren over hoe we hier als verzorger mee willen omgaan. Stellen we onze eigen verwachtingen meteen voorop en gaan we van dag één doelgericht aan de slag met opvoeding en socialisatie; ongeacht de gevoelens van de pup? Of kiezen we ervoor om begrip te hebben voor deze ingrijpende verandering en de pup tijd te geven om dit verlies te verwerken en zich aan te passen?
Is het dus terecht dat we reeds zo veel verwachtingen koesteren, terwijl de puppy eigenlijk net zijn hele houvast is kwijtgeraakt?
Een goede socialisatie kan je pas bekomen wanneer je pup zich veilig voelt. Veilig 'zijn' en veilig 'voelen' is een wereld van verschil. Wij weten feilloos dat ons huis een veilige plaats is en dat wij goede intenties hebben, maar voor de puppy voelt dat niet vanzelfsprekend zo aan. De pup kent de omgeving nog niet en -nog belangrijker- kent jou eveneens nog niet. Om te kunnen wennen aan een nieuwe omgeving en personen heb je tijd nodig. Onvoorwaardelijke tijd, rust en ruimte.
Is het dan wel oké om deze kleine pup de eerste dagen meteen mee te nemen op uitstap, te tonen aan vrienden en familie of te laten kennismaken met de buurhond? Schenken we op die manier de puppy de tijd, rust en ruimte om eerst te 'aarden' in zijn nieuwe thuisomgeving en zijn verlies te verwerken?
Via begrip en geduld, komt er ook ruimte om de eerste stapjes te zetten naar het ontwikkelen van een vertrouwensband met de nieuwe verzorgers. En, minstens even belangrijk, via dit geduld krijg ook jij de ruimte om eerst jouw nieuwe, unieke huisgenoot te leren kennen en aan te voelen.
Deze tijd, rust en ruimte is eveneens van groot belang bij asielhonden of adoptiehonden uit het buitenland. Al deze honden kenden een grote ingrijpende verandering in hun houvast. Ook hen dienen we onvoorwaardelijk de tijd te geven om zich veilig te voelen.
Onze eigen verwachtingen eens durven opzij zetten en ons inleven in onze trouwe viervoeters; een onmisbare stap tot een warme relatie!
Blog: Tekst
Trekken aan de lijn
Blog: Afbeelding
"Elke keer hij trekt aan de lijn, stamp je tegen zijn bil. Dat is niet zo erg als het lijkt hoor, op den duur zal hij wel niet meer trekken".
Dit was een advies dat een klant onlangs kreeg van een collega hondenbegeleider, welke voor de vrouw des huizes gelukkig niet juist aanvoelde.
Misschien als we de zin nogmaals lezen, dat het dan effectief minder erg klinkt?
Tevergeefs, toch niet.
De manier waarop wij als mens omgaan met en kijken naar andere levende wezens is en blijft een interessant, maar soms ook onvoorstelbaar gegeven. Wanneer we een probleem ervaren met een dier, wordt er nog vaak gekeken naar een symptomatische oplossing; ook door professionals.
Een stamp geven tegen de bil van een hond zal er mogelijks inderdaad voor zorgen dat hij niet meer zal trekken, hij wordt namelijk bang van jou. Of het omgekeerde: hij beschermt zichzelf en gaat in conflict, of trekt net harder om meer afstand van jou te behouden.
Wat zouden deze acties dus betekenen voor de relatie, verbinding en vertrouwen tussen ons en onze viervoeter?
We 'lossen' op die manier verder ook niets op, maar onderdrukken gewoon gedrag van de hond met het bijhorende gevoel.
Zouden we deze situatie transfereren naar een situatie tussen ouder en kind, zou er er meteen sprake zijn van kindermishandeling. En terecht.
Hebben we het echter over onze intelligente viervoeters, dan zijn er helaas nog vele 'trainers' die dit soort adviezen meegeven. Niet-beter-wetende of wanhopige verzorgers nemen dan soms klakkeloos dit advies over, zonder verder over na te denken. Zich er niet van bewust dat hun vertrouwensband op het spel staat. Een hond moet jou echter ten volle kunnen vertrouwen, in alle situaties. Dus ook wanneer hij het zelf moeilijk heeft (zelfs dan nog meer). Symptomatische 'quick-fix' methodes, met de vaak dieronvriendelijke adviezen, dragen hier absoluut niet aan bij.
Ik nodig dan ook van harte alle verzorgers uit om ook de adviezen die professionals geven te durven in vraag stellen. Om voldoende de veiligheid en welzijn van jullie hond te bewaken en op te komen voor hem wanneer een methode niet goed aanvoelt voor zijn of jullie welzijn. Er zijn gelukkig steeds meer begeleiders die met een warme, open en respectvolle manier jullie kunnen bijstaan.
Een dier stampen, slaan, fysiek corrigeren of mentaal onder druk zetten is nóóit aan de orde, wat de 'problemen' ook zijn. Dergelijke methodes wegen zwaar op jullie vertrouwensband en onze honden verdienen zoveel beter! Begrip, geduld, vertrouwen en liefde.
'Be kind to every kind'.
Blog: Tekst
Een ras, of een individu?
Blog: Afbeelding
"Het is een typische -Terriër, Teckel, Border Collie, Chihuahua, ...-, je kent dat wel hé."
Ja dat klopt, de meeste onder ons kennen bovenstaande rassen wel, en soms is er ook kennis van de bijhorende raskenmerken. We hebben dus wel een 'algemeen beeld' van een ras.
Maar houden we bij dergelijke uitspraken ook wel nog voldoende oog om de hond, die achter dit ras schuilt, écht te kennen?
Oordelen we bij dergelijke uitspraken soms niet te veel vanuit een 'algemeen beeld', i.p.v. een eigen individu?
Ieder ras heeft uiteraard z'n eigen talenten en kwetsbaarheden. Waar het ene ras meer aanleg heeft om te jagen, zal een ander ras bijvoorbeeld meer talent hebben om te waken of drijven. Maar eveneens de sociale talenten kunnen bij het ene ras meer aanwezig zijn dan bij het andere.
Wanneer je beslist om samen te leven met een hond, is het uiteraard belangrijk om deze zaken in het achterhoofd te houden en zo op een goede manier op elkaar af te stemmen.
Maar, ik zou daarnaast graag willen uitnodigen om vooral ook niet vergeten dat iedere hond eveneens een uniek individu is, die - los van het ras - ook de èigen talenten en kwetsbaarheden heeft.
Je hebt het misschien ook wel al meegemaakt: je loopt met je puppy, jonge of volwassen hond over straat en krijgt soms goedbedoelde adviezen van mensen die je kruisen met een gelijkaardig ras. Wat echter belangrijk is om te beseffen: hun hond is de jouwe niet én omgekeerd. Binnen eenzelfde ras zijn er ontzettend veel verschillen mogelijk, en binnenin deze algemene verschillen nog eens evenveel individuele verschillen.
Kennis hebben over het ras - en de algemeen gekende talenten of kwetsbaarheden - is belangrijk om in harmonie met je hond te kunnen samenleven en bepaald gedrag ook te kunnen plaatsen. Het kan soms moeilijk worden om met een hond samen te leven, indien je geen kennis of begrip hebt over zijn rasgeschiedenis.
Maar, het is eveneens een grote valkuil wanneer we de raskenmerken te veel op de voorgrond willen plaatsen en op die manier een 'stempel' kleven op onze hond, louter door wat we o.a. te horen krijgen via andere mensen of lezen op internet.
Laten we dus vooral vertrekken vanuit de hond als een persoonlijk, eigen wezen. Laten we daarbij zeker de raskenmerken in het achterhoofd houden, maar laten we vooral zonder vooroordelen met onze hond omgaan en met een open blik blijven kijken. Kijken wie hij écht is, ongeacht het ras.Op die manier bieden we onze hond de ruimte om te tonen waar hij zèlf nood aan heeft, wat hij zèlf leuk vindt, of waar hij het zèlf moeilijk mee heeft.
Het is dus niet zomaar 'een Terriër, een Teckel, een Border Collie of een Chihuahua', maar wel 'Jacky, Lola of Louis', mét onderliggend aanwezige kenmerken van een bepaald ras .
Blog: Tekst
Loslaten
Blog: Afbeelding
Wanneer we geconfronteerd worden met bepaald 'probleem'gedrag bij onze hond, hebben we vaak de intentie om hieraan te werken. Dit met als doel om het 'probleem' op te lossen of te laten verdwijnen.
Neem nu bijvoorbeeld een hond die uitvalt aan de lijn.
Vanzelfsprekend zouden we graag willen dat de hond -liefst van al- volledig niet meer reageert op dat moment.
We kunnen hier dan op gaan oefenen en trainen om zo snel mogelijk resultaat te verkrijgen.
Waar we echter vaak niet bij stilstaan, is dat we op dat moment (net zoals de hond) gaan focussen op de situaties waarin hij uitvalt. We kunnen zo bijvoorbeeld de neiging hebben om onze hond veelvuldig hieraan bloot te stellen, af te leiden met middelen of te corrigeren. We zijn op dat moment bezig met een doel te bereiken.
Terwijl wij de verwachting hebben dat onze hond op dat moment de moeilijkheid 'loslaat', gaan wij er eigenlijk net meer op gaan focussen.
Pas wanneer wij in staat zijn om zelf los te laten, kunnen we een opening bieden voor onze hond om hetzelfde te doen.
Dit vraagt vanzelfsprekend tijd en geduld. We moeten hier namelijk aanwezig zijn bij onze eigen gevoelens en gedachtes, wat vaak heel moeilijk en confronterend kan zijn. Niet simpel!
Maar wanneer je in deze moeilijke momenten kan kijken naar je hond met een open blik, zonder focus op resultaat, kan je pas in staat zijn om hem op die momenten te ondersteunen en te leiden.
Zo werk je aan een waardevolle vertrouwensrelatie.
Blog: Tekst
Gedrags-
begeleiding
Blog: Welkom
Wie zijn we, wat doen we en wanneer neem je best contact?
Ik deel hieronder graag met jullie mijn visie!
Een hondengedragsbegeleider is in eerste instantie een persoon die verwacht wordt de nodige kennis en ervaring te hebben over onze trouwe viervoeters. Dit kan zijn door jaren ervaring in het werkveld en/of door het volgen van kwalitatieve opleidingen en bijscholingen. Er zijn immers ontzettend veel visies die circuleren in de hondenwereld; welke eveneens te lezen zijn op internet, fora of sociale media. We mogen echter niet vergeten dat elke hond, elk individu, anders is. Er is dus geen 'standaardaanpak' mogelijk voor iedere hond, en dat hoeft ook niet! Iedere hond functioneert en evolueert op zijn eigen manier. De nodige kennis in behoeftes, lichaamstaal en gedrag is dus een must om een gepaste ondersteuning te kunnen bieden aan verzorgers en de hond.
Er is vandaag de dag (gelukkig) reeds een aanzienlijk aanbod aan professionele begeleiders, elk met hun eigen visie en methode. Heel mooi, maar soms ook verwarrend; want welke is nu de beste?
Het allerbelangrijkste is dat je dit voor jezelf uitmaakt. Dat je in zee gaat met een begeleider waarvan de visie en methode goed aanvoelt bij jou én je hond. Iemand die elke verzorger en hond als een uniek individu bekijkt en de tijd neemt om jullie, de omgeving en de omstandigheden te leren kennen; met een open blik. Iemand die eveneens rekening houdt met de grenzen van zowel jezelf als de hond en openstaat voor feedback en de visie van een ander. Een begeleider die je uitnodigt om te kijken naar de taal van je hond en inzicht biedt in zijn gevoelenswereld. Kortom, jullie ondersteunt om elkaar te begrijpen en elkaar bestaansrecht te geven.
Een persoon die focust op de oorzaak van de moeilijkheden en zo begeleidt naar een langetermijnoplossing, in plaats van enkel de huidige symptomen te willen bestrijden.
Wanneer je voelt zo iemand gevonden te hebben, wanneer neem je dan best contact op?
Uiteraard kan je contact opnemen wanneer jij en de hond reeds bepaalde moeilijkheden ondervinden, of indien je een vraag hebt in een puppy-opvoeding. Een individuele begeleiding kan hier een mooie en gepaste ondersteuning in bieden.
Echter, je hoeft helemaal geen moeilijkheden te ondervinden om de stap tot contact te zetten. Wil je gewoon graag een warme start maken met je puppy of adoptiehond en gepaste inzichten en tips meekrijgen? Of wil je jouw hond beter leren kennen, zijn lichaamstaal begrijpen en jullie relatie op die manier versterken?
Dan is dit eveneens de persoon waar je jezelf tot kan richten. Onder het motto: voorkomen is beter (en aangenamer) dan 'genezen'.
Eén tot enkele gesprekken kunnen reeds ontzettend veel bijdragen in jullie vertrouwensrelatie; een investering in jullie gezamenlijke toekomst!
Blog: Tekst
Onze relatie tot de hond: een korte bedenking
Blog: Afbeelding
Een hond opvoeden en trainen, het gebeurt vaak snel,
commando’s, kunstjes, gehoorzamen, … dat leren we hem wel.
De verwachtingen liggen hoog want we willen hem overal mee,
hij moet dan ook luisteren, anders is dat geen zicht hé.
Zit, lig, hier, … hij kan het intussen allemaal,
een hond die steeds luistert, dat is toch normaal?
Van alle huisdieren verwachten we van de hond het meest,
dat hij steeds moet luisteren en gehoorzamen, is wat je vaak leest.
Maar misschien kan het ook anders en hoeft controle en perfectie niet,
en ontwikkelt de hond zich gewoon als een eigen individu, die je ook écht ziet.
Dan mag de hond ook tonen hoe het met hem gaat en hoe hij zich voelt,
want het is toch daar waar vertrouwen op stoelt?
In plaats van controle en macht kunnen we simpelweg naast elkaar leven,
en zo de hond ook zijn eigenheid en plaats in de wereld geven.
Zit, lig, hier, … hij kan het intussen allemaal,
maar hoe is het gesteld met zijn levensverhaal?
Blog: Tekst
bottom of page